Hoi!

Welkom bij alweer onze laatste blog... Maar niet getreurd: we zullen jullie eerst nog, voor de laatste keer, meenemen met onze avonturen van onze laatste twee weken in Libanon!

Terugkomend op onze cliffhanger: onze een-na-laatste week hebben we gespendeerd op het schooltje voor vluchtelingen kinderen in Minyara. We werden elke dag opgehaald met een busje en netjes weer thuisgebracht. We zijn ook door de directeur van het schooltje uitgenodigd om bij hem en zijn vrouw (samen met nog allemaal broers en zussen) te komen eten. We kregen een echte Libanese maaltijd voorgeschoteld met prachtig uitzicht op de bergen waarop prachtige lichtjes te zien waren en boven ons was een prachtige heldere sterrenhemel te zien! Op de laatste dag van de week gingen we nog 'even' terug naar het nursing home (3 uur rijden heen en 3 uur terug) waar we vier weken hebben verbleven. Daar was een overleg van alle leraren van vluchtelingen schooltjes die opgezet zijn vanuit de presbyteriaanse kerk. Daar zagen we dus ook de mensen van het eerste schooltje waar we twee weken geweest zijn weer terug, super leuk! We hadden voor de zekerheid een mueslireep voor onderweg meegenomen, want ja 'je weet maar nooit hè Gerda, stel dat we honger krijgen'. Lekker Nederlands gedacht dus weer, want aan eten is in Libanon nooit tekort! De cultuur blijft een dingetje zullen we maar zeggen...

In Minyara hebben we verder voor onszelf moeten koken, wat soms best een uitdaging was... Zeker omdat er maar één pan was, waar voor een heel verzorgingshuis in gekookt had kunnen worden. Toch is het gelukt, we zijn niet uitgehongerd en we leven nog. We zijn het levende bewijs dat je kunt leven op maaltijden zoals pasta met pastasaus, maïs en knakworst. Hmmm, jammie! Daarnaast moesten we vanaf nu onze kleding met de hand in een wasbakje wassen, maar ook daar draaien deze huisvrouwen hun hand niet voor om. Op zondag zijn we, zoals het hoort natuurlijk, lopend naar de kerk gegaan. Dat kon ook makkelijk, want het guest house waar we verbleven zat zo ongeveer vast aan de kerk, dus dat was ideaal.

In onze laatste week zijn we wezen helpen op een schooltje voor vluchtelingen kinderen in Tripoli. Deze school was weer heel anders dan de andere schooltjes waar we geweest zijn. Hoewel alle schooltjes anders zijn, hebben ze altijd één ding gemeen: ze willen zo goed mogelijk onderwijs leveren voor kinderen die anders niet naar school zouden kunnen. Op deze school hebben we weer lekker met de kinderen kunnen spelen en voetballen, en we hebben verschillende knutselwerkjes met ze kunnen doen. Zo hebben we ze geleerd om muizentrappetjes te maken. Ook de leraren hadden geen idee wat het waren en hoe je ze moest maken, maar de kinderen hadden er de grootste lol in! De kinderen (en docenten) zijn dankbaar voor kleine dingen, en wij zijn blij dat we de kans hebben gehad om mee te draaien in hun schoolsysteem en hen zo hebben kunnen helpen.

Voor het laatste weekend zijn we teruggegaan naar Beiroet. Daar hebben we vooral lekker rustig aan gedaan, genoten van de mensen, de cultuur, het eten en natuurlijk het lekkere weer. Op maandag was het nog even de vraag of we naar het vliegveld konden, want we zaten opgesloten in het gebouw waar we sliepen. Uiteindelijk heeft iemand ons (om 4:45, we hebben dus verschillende mensen wakker moeten maken #sorrynotsorry) weten te bevrijden en is het allemaal goed gegaan. Na twee voorspoedige vluchten met een tussenstop in Istanbul stond ons welcome home commité ons zwaaiend op te wachten. Dat verzachtte de regen bij aankomst een beetje.

We kijken terug op ruim zes mooie en leerzame weken, waarin we veel mooie mensen hebben ontmoet en mogen leren kennen. We hebben geproefd aan de Libanese cultuur, de libanese keuken en gebruiken leren kennen, mensen in ons hart gesloten en God aan het werk gezien.

Dit was onze laatste blog. Bedankt... allemaal! Bedankt voor jullie meeleven en gebed op afstand, dat hebben we zeer op prijs gesteld!

Groetjes,

Margreeth en Jasmijn