Hoi allemaal: daar zijn we weer!

Het is alweer bijna twee weken geleden dat we voor het laatst iets van ons hebben laten horen, dus we vonden het weer de hoogste tijd worden! Op dit moment zitten we in Minyara, waar we de komende (en laatste...) twee weken zullen verblijven.

De afgelopen twee weken hebben we natuurlijk zeker niet stil gezeten. We hebben in een week tijd zowel de kamers op de begane grond als de kamers op de eerste verdieping gedecoreerd met foto's en knip- en plakwerk. De bewoners (en de directrice van het nursing home) waren er erg blij mee! Ondertussen was er een groep Zwitsers gearriveerd, die verbleef in het nursing home. We hebben dus onze Franse skills weer mooi kunnen opfrissen. Zij gingen er als groep elke dag op uit en in het weekend zijn we met hen meegegaan. Op zaterdag zijn we met de bus naar Beiroet gegaan en hebben we eerst een bezoek gebracht aan het nationaal museum. Alle potten, pannen, sarcofagen, beelden en sieraden die daar tentoongesteld waren, gaven ons een goede indruk van hoe welvarend Libanon is geweest voordat de burgeroorlog uitbrak. Daarna hebben we een stadswandeling met (Franse) gids gemaakt. We hebben onder andere een bezoek gebracht aan de grootste moskee van Beiroet, waar we alleen in mochten als we een zwart gewaad aan deden. Althans, de gids deed een zwart gewaad aan, dus volgzaam als wij zijn, hebben wij er ook een van het kledingrek afgetrokken. Natuurlijk staken onze enkels nog twintig centimeter onder het gewaad uit, maar daar deden ze gelukkig niet moeilijk over.

Op zondag zijn we weer met de Zwitsers mee geweest, deze keer naar Anjar, om een Armeense kerk (bij een kostschool) te bezoeken. De Zwitsers hadden een tweetal liederen ingestudeerd, waarvan één uit Taizé (#Mozoualweertrotszijn). Ze vroegen ons om mee te zingen, dus hebben wij ook met hen gerepeteerd in Hamlin en het vervolgens in de kerk ten gehore gebracht. Na de dienst stond er een ontmoeting tussen de groep Zwitsers en een aantal gemeenteleden gepland. Voordat dit kon beginnen, wilden de vrouwen van de vrouwenvereniging ons eerst kennis laten maken met een typisch Armeens paasgebruik. Na de dienst, rond 11 uur 's ochtends, kregen we dus een paasei en een shotje mond- ehhh mintwater (likeur). Na het gesprek met de gemeenteleden en een rondleiding door de kostschool die bij de kerk hoort, zijn we naar een luxe restaurant gereden, om daar mega uitgebreid (op z'n Libanees) te lunchen. In Nederland zouden we zeggen: all you can eat zonder te hoeven lopen. Daarna zijn we richting Zahle gereden, om daar in de buurt een vluchtelingenkamp te bezoeken. Wat een heftige ervaring was dat. Met behulp van een Arabische dominee die als tolk fungeerde, konden we de indrukwekkende verhalen van de mensen in het kamp horen. Sommige mensen zaten er al ruim zes jaar en hadden verschillende familieleden verloren tijdens de oorlog in Syrië. De mensen leven onder primitieve omstandigheden, maar zijn dankbaar dat ze hier een plek hebben waar het relatief veilig is. Toch hopen ze wel ooit weer terug te kunnen keren naar Syrië.

Na het weekend zijn we weer teruggegaan naar het schooltje in Kab Elias waar we de eerste week ook geholpen hebben. De kinderen herkenden ons meteen en het was leuk om iedereen weer terug te zien. We hebben in een aantal klassen deze week ook een creales kunnen geven. De kinderen gingen vlijtig aan de slag met crêpepapier en lijm, om een mooie bloem te maken. Verder hebben we met de kinderen gevoetbald en buiten spelletjes gedaan, en waar we ook gingen, altijd was er wel een klein meisje of jongetje dat onze hand pakte. Onze week op het schooltje hebben we afgesloten met een barbecue, die speciaal voor ons gehouden werd, met het personeel samen. Er werden hele uien en hele tomaten aan een spies op de barbecue gelegd, maar er was ook vlees en er waren Libanese specialiteiten klaargemaakt, zoals taboeleh en hummus. Dit was de tweede barbecue voor ons deze week, want eerder die week hadden we met de Zwitsers een afscheidsbarbecue. Hiervoor was een garoef (schaap), #Arabischkunjeleren, van de buurman geslacht dat in zijn geheel vrolijk aan het spit geregen was.

Toen we afscheid hadden genomen op het schooltje, zijn we voor een weekendje naar een vrouw uit Nieuw-Zeeland in Zahle gegaan. We hebben een heel gezellig weekend gehad en onze Engelse skills ook weer een beetje kunnen trainen. Op zaterdagavond zijn we mee geweest naar een Rooms-Katholieke kerk, waar de pastoor geholpen werd door een jongetje in een FC Barcelona tenue. Het is weer eens wat anders zullen we maar zeggen (Romeinen 8:31a, NBV). Na dit weekend zijn we nog voor één nachtje terug gegaan naar Hamlin en sinds gisteren zit onze tijd daar erop. We gaan het personeel en de cliënten daar erg missen, want we hebben een hele goede tijd gehad. Nu is het tijd voor nieuwe dingen! We zijn gisteren naar Minyara gereden met een busje (een rit van in totaal ruim drie uur), waarbij onze koffers met een spanbandje bovenop het dak geïnstalleerd waren. Aan het einde van de rit zaten ze er gelukkig nog op en toen konden wij ons intrek nemen in het guest house van de kerk hier.

Vandaag zijn we voor de eerste keer op het schooltje voor vluchtelingenkinderen hier wezen kijken, maar daarover vertellen we in de volgende blog wel meer (wát een cliffhanger)!

Jullie horen van ons.

Groetjes!

Margreeth en Jasmijn