Hoi allemaal!

We zijn er, dus hierbij een eerste teken van leven vanuit een zonnig Libanon (tot nu toe elke dag boven de 20 graden)! Na een voorspoedige vlucht via Istanbul, zijn we zaterdagavond om 11 uur aangekomen in Beiroet. We zijn opgehaald van het vliegveld door Wilbert en naar een kamer in de Near East School of Theology gebracht, om daar onze eerste nacht door te brengen. We hebben heerlijk kunnen slapen, want we waren aardig moe van onze reisdag.

Toen we de volgende dag wakker werden, scheen de zon al volop. We zijn met Wilbert mee geweest naar een Engelstalige internationale kerk, een hele belevenis! Daarna zijn we naar de Beka-vallei gereden om kennis te maken met vrienden van Wilbert, onder het genot van heerlijk Libanees eten. Daarna zijn we naar het Hamlin Nursing Home in Hammana gebracht, waar we de komende vier weken zullen verblijven. We slapen midden tussen de oudjes (gelukkig wel samen op een eigen kamer, zonder oudjes). Onze buurvrouw is een pittige dame van 94 jaar oud die altijd wel in is voor een gezellig praatje. Ze denkt nog steeds elke keer dat we uit Polen komen, maar dat mag de pret niet drukken. Samen met haar BFF uit het verzorgingshuis lopen ze heel wat af en zijn ze net Jut en Jul, een lekker setje. Er wordt hier elke dag voor ons gekookt, dus we maken steeds meer kennis met allerlei Libanese gerechten. Langzaam beginnen we te wennen aan een plat flappie (‘brood’, ziet eruit als een soort wrap) gedoopt in yoghurt of andere prutjes en allerlei andere warme en koude gerechten.

Op maandag hebben we eerst het verzorgingshuis en de omgeving verkend. Toen we door de tuin liepen zagen we opeens een best wel grote schedel van een of ander dier liggen #Jasmijninhetwild. Zo vind je nog eens iets! Mensen hier dachten dat het van een berggeit is geweest. Daarover gesproken: tijdens onze rit vanaf Beiroet naar de Beka-vallei hebben we onze eerste berggeiten gespot! ’s Middags zijn we naar een gebedsdienst in een Grieks Orthodoxe kerk geweest, wat heel anders was dan we gewend zijn. Er waren veel iconen (#Mozoutrotszijn), de priester strooide met wierrook en er werd veel zingend gebeden. Heel bijzonder om een keer mee te maken.

Dinsdag zijn we voor de eerste keer naar een schooltje voor Syrische vluchtelingenkinderen in Kab Elias geweest, een klein uurtje rijden vanaf het verzorgingshuis. In het begin was het lastig om contact met de kinderen te krijgen, maar met handen en voeten kom je een heel eind hebben we gemerkt. We hebben op het schoolplein met ze gespeeld (allerlei klapspelletjes waar we niets van verstonden, maar klappen is gelukkig universeel) en later hebben we met de allerkleinsten van rond de vijf jaar oud met ballen overgegooid. Het was heerlijk weer, dus we zijn allebei zelfs al een beetje verkleurd. Verder hebben de kinderen gisteren de rest van de dag geoefend op allerlei dansjes, liedjes, gedichten en toneelstukjes om vandaag op te kunnen voeren voor hun moeders. Vandaag is het namelijk hier moederdag, wat groots gevierd wordt. Vandaag kwamen alle moeders naar school (vaak met nog een aantal kinderen bij zich) om te kijken naar wat hun kinderen hadden ingestudeerd. Daarna kregen de moeders cadeautjes die de kinderen geknutseld hadden en kregen de kinderen hun rapport. Tijdens het uitdelen van de cadeautjes hebben we vanaf boven allemaal ballonnen losgelaten die we ’s ochtends hadden opgeblazen. Dus: Liballon is een feit #Liballon2018.

Tot de volgende blog!

Margreeth en Jasmijn