#MarenJasopreis5

Hoi!

Welkom bij alweer onze laatste blog... Maar niet getreurd: we zullen jullie eerst nog, voor de laatste keer, meenemen met onze avonturen van onze laatste twee weken in Libanon!

Terugkomend op onze cliffhanger: onze een-na-laatste week hebben we gespendeerd op het schooltje voor vluchtelingen kinderen in Minyara. We werden elke dag opgehaald met een busje en netjes weer thuisgebracht. We zijn ook door de directeur van het schooltje uitgenodigd om bij hem en zijn vrouw (samen met nog allemaal broers en zussen) te komen eten. We kregen een echte Libanese maaltijd voorgeschoteld met prachtig uitzicht op de bergen waarop prachtige lichtjes te zien waren en boven ons was een prachtige heldere sterrenhemel te zien! Op de laatste dag van de week gingen we nog 'even' terug naar het nursing home (3 uur rijden heen en 3 uur terug) waar we vier weken hebben verbleven. Daar was een overleg van alle leraren van vluchtelingen schooltjes die opgezet zijn vanuit de presbyteriaanse kerk. Daar zagen we dus ook de mensen van het eerste schooltje waar we twee weken geweest zijn weer terug, super leuk! We hadden voor de zekerheid een mueslireep voor onderweg meegenomen, want ja 'je weet maar nooit hè Gerda, stel dat we honger krijgen'. Lekker Nederlands gedacht dus weer, want aan eten is in Libanon nooit tekort! De cultuur blijft een dingetje zullen we maar zeggen...

In Minyara hebben we verder voor onszelf moeten koken, wat soms best een uitdaging was... Zeker omdat er maar één pan was, waar voor een heel verzorgingshuis in gekookt had kunnen worden. Toch is het gelukt, we zijn niet uitgehongerd en we leven nog. We zijn het levende bewijs dat je kunt leven op maaltijden zoals pasta met pastasaus, maïs en knakworst. Hmmm, jammie! Daarnaast moesten we vanaf nu onze kleding met de hand in een wasbakje wassen, maar ook daar draaien deze huisvrouwen hun hand niet voor om. Op zondag zijn we, zoals het hoort natuurlijk, lopend naar de kerk gegaan. Dat kon ook makkelijk, want het guest house waar we verbleven zat zo ongeveer vast aan de kerk, dus dat was ideaal.

In onze laatste week zijn we wezen helpen op een schooltje voor vluchtelingen kinderen in Tripoli. Deze school was weer heel anders dan de andere schooltjes waar we geweest zijn. Hoewel alle schooltjes anders zijn, hebben ze altijd één ding gemeen: ze willen zo goed mogelijk onderwijs leveren voor kinderen die anders niet naar school zouden kunnen. Op deze school hebben we weer lekker met de kinderen kunnen spelen en voetballen, en we hebben verschillende knutselwerkjes met ze kunnen doen. Zo hebben we ze geleerd om muizentrappetjes te maken. Ook de leraren hadden geen idee wat het waren en hoe je ze moest maken, maar de kinderen hadden er de grootste lol in! De kinderen (en docenten) zijn dankbaar voor kleine dingen, en wij zijn blij dat we de kans hebben gehad om mee te draaien in hun schoolsysteem en hen zo hebben kunnen helpen.

Voor het laatste weekend zijn we teruggegaan naar Beiroet. Daar hebben we vooral lekker rustig aan gedaan, genoten van de mensen, de cultuur, het eten en natuurlijk het lekkere weer. Op maandag was het nog even de vraag of we naar het vliegveld konden, want we zaten opgesloten in het gebouw waar we sliepen. Uiteindelijk heeft iemand ons (om 4:45, we hebben dus verschillende mensen wakker moeten maken #sorrynotsorry) weten te bevrijden en is het allemaal goed gegaan. Na twee voorspoedige vluchten met een tussenstop in Istanbul stond ons welcome home commité ons zwaaiend op te wachten. Dat verzachtte de regen bij aankomst een beetje.

We kijken terug op ruim zes mooie en leerzame weken, waarin we veel mooie mensen hebben ontmoet en mogen leren kennen. We hebben geproefd aan de Libanese cultuur, de libanese keuken en gebruiken leren kennen, mensen in ons hart gesloten en God aan het werk gezien.

Dit was onze laatste blog. Bedankt... allemaal! Bedankt voor jullie meeleven en gebed op afstand, dat hebben we zeer op prijs gesteld!

Groetjes,

Margreeth en Jasmijn

#MarenJasopreis4

Hoi allemaal: daar zijn we weer!

Het is alweer bijna twee weken geleden dat we voor het laatst iets van ons hebben laten horen, dus we vonden het weer de hoogste tijd worden! Op dit moment zitten we in Minyara, waar we de komende (en laatste...) twee weken zullen verblijven.

De afgelopen twee weken hebben we natuurlijk zeker niet stil gezeten. We hebben in een week tijd zowel de kamers op de begane grond als de kamers op de eerste verdieping gedecoreerd met foto's en knip- en plakwerk. De bewoners (en de directrice van het nursing home) waren er erg blij mee! Ondertussen was er een groep Zwitsers gearriveerd, die verbleef in het nursing home. We hebben dus onze Franse skills weer mooi kunnen opfrissen. Zij gingen er als groep elke dag op uit en in het weekend zijn we met hen meegegaan. Op zaterdag zijn we met de bus naar Beiroet gegaan en hebben we eerst een bezoek gebracht aan het nationaal museum. Alle potten, pannen, sarcofagen, beelden en sieraden die daar tentoongesteld waren, gaven ons een goede indruk van hoe welvarend Libanon is geweest voordat de burgeroorlog uitbrak. Daarna hebben we een stadswandeling met (Franse) gids gemaakt. We hebben onder andere een bezoek gebracht aan de grootste moskee van Beiroet, waar we alleen in mochten als we een zwart gewaad aan deden. Althans, de gids deed een zwart gewaad aan, dus volgzaam als wij zijn, hebben wij er ook een van het kledingrek afgetrokken. Natuurlijk staken onze enkels nog twintig centimeter onder het gewaad uit, maar daar deden ze gelukkig niet moeilijk over.

Op zondag zijn we weer met de Zwitsers mee geweest, deze keer naar Anjar, om een Armeense kerk (bij een kostschool) te bezoeken. De Zwitsers hadden een tweetal liederen ingestudeerd, waarvan één uit Taizé (#Mozoualweertrotszijn). Ze vroegen ons om mee te zingen, dus hebben wij ook met hen gerepeteerd in Hamlin en het vervolgens in de kerk ten gehore gebracht. Na de dienst stond er een ontmoeting tussen de groep Zwitsers en een aantal gemeenteleden gepland. Voordat dit kon beginnen, wilden de vrouwen van de vrouwenvereniging ons eerst kennis laten maken met een typisch Armeens paasgebruik. Na de dienst, rond 11 uur 's ochtends, kregen we dus een paasei en een shotje mond- ehhh mintwater (likeur). Na het gesprek met de gemeenteleden en een rondleiding door de kostschool die bij de kerk hoort, zijn we naar een luxe restaurant gereden, om daar mega uitgebreid (op z'n Libanees) te lunchen. In Nederland zouden we zeggen: all you can eat zonder te hoeven lopen. Daarna zijn we richting Zahle gereden, om daar in de buurt een vluchtelingenkamp te bezoeken. Wat een heftige ervaring was dat. Met behulp van een Arabische dominee die als tolk fungeerde, konden we de indrukwekkende verhalen van de mensen in het kamp horen. Sommige mensen zaten er al ruim zes jaar en hadden verschillende familieleden verloren tijdens de oorlog in Syrië. De mensen leven onder primitieve omstandigheden, maar zijn dankbaar dat ze hier een plek hebben waar het relatief veilig is. Toch hopen ze wel ooit weer terug te kunnen keren naar Syrië.

Na het weekend zijn we weer teruggegaan naar het schooltje in Kab Elias waar we de eerste week ook geholpen hebben. De kinderen herkenden ons meteen en het was leuk om iedereen weer terug te zien. We hebben in een aantal klassen deze week ook een creales kunnen geven. De kinderen gingen vlijtig aan de slag met crêpepapier en lijm, om een mooie bloem te maken. Verder hebben we met de kinderen gevoetbald en buiten spelletjes gedaan, en waar we ook gingen, altijd was er wel een klein meisje of jongetje dat onze hand pakte. Onze week op het schooltje hebben we afgesloten met een barbecue, die speciaal voor ons gehouden werd, met het personeel samen. Er werden hele uien en hele tomaten aan een spies op de barbecue gelegd, maar er was ook vlees en er waren Libanese specialiteiten klaargemaakt, zoals taboeleh en hummus. Dit was de tweede barbecue voor ons deze week, want eerder die week hadden we met de Zwitsers een afscheidsbarbecue. Hiervoor was een garoef (schaap), #Arabischkunjeleren, van de buurman geslacht dat in zijn geheel vrolijk aan het spit geregen was.

Toen we afscheid hadden genomen op het schooltje, zijn we voor een weekendje naar een vrouw uit Nieuw-Zeeland in Zahle gegaan. We hebben een heel gezellig weekend gehad en onze Engelse skills ook weer een beetje kunnen trainen. Op zaterdagavond zijn we mee geweest naar een Rooms-Katholieke kerk, waar de pastoor geholpen werd door een jongetje in een FC Barcelona tenue. Het is weer eens wat anders zullen we maar zeggen (Romeinen 8:31a, NBV). Na dit weekend zijn we nog voor één nachtje terug gegaan naar Hamlin en sinds gisteren zit onze tijd daar erop. We gaan het personeel en de cliënten daar erg missen, want we hebben een hele goede tijd gehad. Nu is het tijd voor nieuwe dingen! We zijn gisteren naar Minyara gereden met een busje (een rit van in totaal ruim drie uur), waarbij onze koffers met een spanbandje bovenop het dak geïnstalleerd waren. Aan het einde van de rit zaten ze er gelukkig nog op en toen konden wij ons intrek nemen in het guest house van de kerk hier.

Vandaag zijn we voor de eerste keer op het schooltje voor vluchtelingenkinderen hier wezen kijken, maar daarover vertellen we in de volgende blog wel meer (wát een cliffhanger)!

Jullie horen van ons.

Groetjes!

Margreeth en Jasmijn

#MarenJasopreis3

Beste mensen,

El Masieh Kaam (de Heer is opgestaan)! Hakan Kaam (ja Hij is waarlijk opgestaan)! Met dit woord en wederwoord zijn we erg vaak begroet de afgelopen dagen. Pasen leeft hier heel erg onder christenen, dus de kerken zitten met Pasen heel vol en het paasfeest wordt uitgebreid gevierd. In Hamlin nursing home is Pasen dus ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. Wij hebben vorige week de decoratie op onze rekening genomen, dus aan het einde van de week hingen en stonden overal paasslingers, geknutselde eieren, mandjes en bloemen. Zo hebben we de boel hier wat opgefleurd! Op donderdag, vrijdag en zaterdag werden hier diensten gehouden voor de ouderen in de kerkzaal onder het nursing home. Wij hebben ook ons steentje bijgedragen in de diensten, door verschillende liederen met begeleiding van gitaar te zingen voor de ouderen. Ze verstonden het meeste niet, maar gelukkig konden ze alsnog genieten van de muziek.

De opstanding van Jezus is hier de kraker van het jaar, letterlijk en figuurlijk. Waar wij vaak eieren gaan eten en/of zoeken met Pasen, hebben ze hier de gewoonte om een gekookt ei in hun hand te nemen en die tegen het gekookte ei van iemand anders aan te tikken. Als jouw ei heel blijft, heb je gewonnen. Dit hebben we met de ouderen gedaan, waar ze enorm van genoten!

Zaterdagmiddag zijn we lopend over een hele ‘hilly’ (heuvelachtige) (als je ergens ‘y’ achter zet wordt het een bijvoeglijk naamwoord volgens sommige mensen…) weg naar een man van 95 en zijn vrouw van 74 geweest, die hier werkt. Eerst kregen we een lekker (vond Margreeth, Jasmijn heeft het met een stalen gezicht proberen weg te krijgen) bakje Libanese koffie met koekjes. Daarna heeft de man, die vroeger in Hamlin heeft gewerkt, ons zijn hele moestuin laten zien. Zijn vrouw was intussen bezig met het maken van kubbeh (een soort gehakt met graan erdoor). Na de rondleiding door de moestuin, maakte meneer het de kolen op het vuur aan als een echte pro. De kubbeh was inmiddels klaar om op het rooster gelegd te worden en natuurlijk moesten wij het even proeven.

Op zondag zijn we met Asis (dominee) George uit Brazilië, die in Hamlin woont en werkt met zijn gezin, meegereden naar Beiroet, om daar Pasen te vieren. Daar hebben we opnieuw eieren gekraakt en na de dienst zijn we Beiroet ingegaan om te genieten van het heerlijke weer in de tuin van de Amerikaanse Universiteit. Daarna zijn we naar Wilbert gegaan om daar een Libanese paaslunch te nuttigen, super lekker, en uitgebreid! Hier hebben we ook ons eerste en enige chocolade paaseitje van dit jaar gegeten #fitgirls. (We missen die wel een beetje, net als een normale boterham met kaas (Margreeth) of hagelslag (Jasmijn). ’s Middags zijn we naar Byblos gegaan. We hebben daar eerst rondgelopen om alle opgravingen uit verschillende tijdperken te bekijken. Het was prachtig weer en het was mooi om daar rond te lopen en alles te bekijken. Daarna hebben we nog even wat gedronken op een terrasje en vervolgens zijn we teruggebracht naar Hamlin.

De afgelopen dagen zijn we hier in Hamlin nursing home aan het werk. ’s Ochtends geven we de ouderen hun eten en verder zijn we tot nu toe bezig geweest met het decoreren van de kamers van de ouderen op de begane grond. Hun kamers hebben de laagste prioriteit hier, omdat de ouderen die daar zitten niet hoeven te betalen, waardoor hun kamers erg summier zijn ingericht. Naast het decoreren kletsen we veel met de mensen hier die Engels kunnen en proberen we ondertussen wat Arabisch van ze te leren (mas boed! = heel goed). De komende dagen zullen we hiermee verder gaan en volgende week zullen we weer terug gaan naar het schooltje voor vluchtelingen kinderen waar we twee weken geleden ook zijn geweest. Er staan dus nog allerlei mooie dingen voor ons op het programma! We zijn pas twee en een halve week weg, maar het voelt alsof we hier al veel langer zitten. We raken steeds meer gewend aan de mensen, de cultuur en het eten.

Dit was het voor nu, over een poosje laten we wel weer van ons horen!

Groetjes,

Margreeth en Jasmijn

#MarenJasopreis2

Hoihoi!

We zijn inmiddels ruim een week hier in Libanon, en we genieten met volle teugen! De laatste twee dagen op het schooltje voor vluchtelingen kinderen (vorige week donderdag en vrijdag) hebben we veel met de kinderen gespeeld. Wij leerden de kinderen steeds beter kennen en zij ons ook. Potjes voetbal met Miss Margriet en Miss Jasmien vonden ze dus ook super leuk (en wij ook!).

Zaterdag ochtend zijn we met de taxi naar Beiroet gegaan, om wat meer van het land te verkennen. We hadden (dachten we) een taxi laten bestellen voor zaterdagochtend om 9 uur. Op vrijdagavond om 9 uur, hoorden we buiten getoeter (Malle Jokie, toet toet!). We zaten nog te grappen: 'dat zal toch niet onze taxi zijn?' Nog geen halve minuut later hoorden we geklop op onze deur. De man die aanklopte had leuk nieuws voor ons: 'your car is here'. Dat was dus even mis gegaan, gevalletje miscommunicatie zullen we maar zeggen. De volgende ochtend kwam dezelfde taxichauffeur weer terug om ons op te halen. Nou dat hebben we geweten! Het voelde net alsof we in een potje Mario Kart zaten. Van rechts inhalen? Geen probleem! Spraakmemo's sturen via WhatsApp terwijl je aan het rijden bent, ondertussen koffie drinken en een sigaret roken? Moet kunnen! Rakelings langs een ravijn racen? Kan ook gewoon!

Eenmaal, na een barre tocht, veilig aangekomen in Beiroet zijn we naar onze kamer gebracht. We zijn eerst naar een grote citymall geweest met enorm veel winkels en eettentjes. Voor de mensen hier is dat echt een plek om (als het heel heet is) af te koelen en elkaar te ontmoeten. 's Middags hebben we nog even een stukje van Beiroet verkend. De volgende ochtend zijn we naar de internationale kerk geweest en hebben we Palmpasen gevierd. Dit hield onder andere in dat we tijdens het eerste lied vrolijk met takken mochten (moesten) zwaaien en dat er na de dienst buiten een ezel op de kinderen stond te wachten om een rondje op te rijden. Die middag zijn we via de hoofdstraat van de wijk waar onze kamer was naar de kust gelopen. We hadden echt heerlijk weer en het uitzicht op de Raouche Rocks was prachtig! Er waren allemaal mensen daar aan het barbecuen, dansen, muziek maken en kletsen. Echt een middagje heerlijk genieten van het weer, de mensen en de cultuur.

Na ons avontuur aan de kust, was het tijd voor ons volgende avontuur: terug naar Hammana met de busjes die hier als openbaar vervoer worden gebruikt. Laten we zeggen: we hebben proefondervindelijk geconstateerd dat er heel veel mensen in één bus passen. De mannen die naast ons zaten, zaten ongeveer bij ons op schoot, maar dat mag de pret niet drukken (letterlijk en figuurlijk). We zijn veilig en wel weer terug gekomen in het verzorgingshuis, klaar voor een nieuwe week!

Sinds maandag zijn we hier in Hamlin nursing home om hier onze handen uit de mouwen te steken. We hebben geholpen met eten geven van de ouderen, bedden opmaken, douchen en aankleden. De komende week gaan we het hier decoreren voor Pasen komend weekend, dus we zijn gisteren meteen even langs de winkel gereden met de hoofdnurse hier, om wat papier en andere spulletjes te halen. Vanochtend zijn we, nadat we de mensen eten hadden gegeven, meteen aan de slag gegaan om wat figuurtjes te knippen om slingers van te kunnen maken. Vanmiddag hebben we de ceders van Libanon bezocht en geluncht in een restaurantje met prachtig uitzicht! Erg bijzonder om gezien te hebben. We zijn meteen even bij iemand op de koffie geweest, en daar stond niet gewoon een schoteltje met koekjes, maar een schoteltje met koekjes per persoon, die we niet allemaal op hoefden te eten gelukkig #dikworden.

We zijn benieuwd wat de rest van de week gaat brengen! We laten wel weer van ons horen!

Groetjes,

Margreeth en Jasmijn

#MarenJasopreis1

Hoi allemaal!

We zijn er, dus hierbij een eerste teken van leven vanuit een zonnig Libanon (tot nu toe elke dag boven de 20 graden)! Na een voorspoedige vlucht via Istanbul, zijn we zaterdagavond om 11 uur aangekomen in Beiroet. We zijn opgehaald van het vliegveld door Wilbert en naar een kamer in de Near East School of Theology gebracht, om daar onze eerste nacht door te brengen. We hebben heerlijk kunnen slapen, want we waren aardig moe van onze reisdag.

Toen we de volgende dag wakker werden, scheen de zon al volop. We zijn met Wilbert mee geweest naar een Engelstalige internationale kerk, een hele belevenis! Daarna zijn we naar de Beka-vallei gereden om kennis te maken met vrienden van Wilbert, onder het genot van heerlijk Libanees eten. Daarna zijn we naar het Hamlin Nursing Home in Hammana gebracht, waar we de komende vier weken zullen verblijven. We slapen midden tussen de oudjes (gelukkig wel samen op een eigen kamer, zonder oudjes). Onze buurvrouw is een pittige dame van 94 jaar oud die altijd wel in is voor een gezellig praatje. Ze denkt nog steeds elke keer dat we uit Polen komen, maar dat mag de pret niet drukken. Samen met haar BFF uit het verzorgingshuis lopen ze heel wat af en zijn ze net Jut en Jul, een lekker setje. Er wordt hier elke dag voor ons gekookt, dus we maken steeds meer kennis met allerlei Libanese gerechten. Langzaam beginnen we te wennen aan een plat flappie (‘brood’, ziet eruit als een soort wrap) gedoopt in yoghurt of andere prutjes en allerlei andere warme en koude gerechten.

Op maandag hebben we eerst het verzorgingshuis en de omgeving verkend. Toen we door de tuin liepen zagen we opeens een best wel grote schedel van een of ander dier liggen #Jasmijninhetwild. Zo vind je nog eens iets! Mensen hier dachten dat het van een berggeit is geweest. Daarover gesproken: tijdens onze rit vanaf Beiroet naar de Beka-vallei hebben we onze eerste berggeiten gespot! ’s Middags zijn we naar een gebedsdienst in een Grieks Orthodoxe kerk geweest, wat heel anders was dan we gewend zijn. Er waren veel iconen (#Mozoutrotszijn), de priester strooide met wierrook en er werd veel zingend gebeden. Heel bijzonder om een keer mee te maken.

Dinsdag zijn we voor de eerste keer naar een schooltje voor Syrische vluchtelingenkinderen in Kab Elias geweest, een klein uurtje rijden vanaf het verzorgingshuis. In het begin was het lastig om contact met de kinderen te krijgen, maar met handen en voeten kom je een heel eind hebben we gemerkt. We hebben op het schoolplein met ze gespeeld (allerlei klapspelletjes waar we niets van verstonden, maar klappen is gelukkig universeel) en later hebben we met de allerkleinsten van rond de vijf jaar oud met ballen overgegooid. Het was heerlijk weer, dus we zijn allebei zelfs al een beetje verkleurd. Verder hebben de kinderen gisteren de rest van de dag geoefend op allerlei dansjes, liedjes, gedichten en toneelstukjes om vandaag op te kunnen voeren voor hun moeders. Vandaag is het namelijk hier moederdag, wat groots gevierd wordt. Vandaag kwamen alle moeders naar school (vaak met nog een aantal kinderen bij zich) om te kijken naar wat hun kinderen hadden ingestudeerd. Daarna kregen de moeders cadeautjes die de kinderen geknutseld hadden en kregen de kinderen hun rapport. Tijdens het uitdelen van de cadeautjes hebben we vanaf boven allemaal ballonnen losgelaten die we ’s ochtends hadden opgeblazen. Dus: Liballon is een feit #Liballon2018.

Tot de volgende blog!

Margreeth en Jasmijn

Het gaat beginnen!

Hoi allemaal!

De laatste kleding wordt gewassen, de laatste spulletjes worden gehaald en we checken voor de laatste keer of ons paspoort en onze vliegtickets wel écht in de koffer zitten. Morgen is het namelijk eindelijk zo ver!

Wij, Margreeth en Jasmijn, hopen namelijk morgen te vertrekken richting Beiroet, om vanaf daar op verschillende plaatsen in Libanon te ondersteunen waar mogelijk. We zullen in totaal ruim zes weken in Libanon verblijven en in die tijd zullen we onder andere in een nursing home gaan helpen en les gaan geven aan vluchtelingenkinderen. We zullen deze stage gaan lopen vanuit Bijbelschool de Wittenberg waar we nu allebei een tussenjaar volgen.

We hebben er lang naar toegeleefd en kijken dan ook enorm naar onze tijd in Libanon uit! We zullen proberen zo af en toe hier wat berichten te plaatsen, zodat jullie via deze weg op de hoogte kunnen blijven van onze belevenissen!

Groetjes,

Margreeth en Jasmijn